Το κυνήγι του χρόνου

Δεν υπάρχει χρόνος.

Βροχή μεταξωτή ρέει στο λαιμό ενός πράσινου αλόγου. Μωβ μάτια κοιτάζουν το παγωμένο απέραντο και μια σταγόνα τρεκλίζει να βρει συντροφιά σε μικροσκοπικές ανάσες που μοιάζουν με παγωμένα σύννεφα μέσα στο διάφανο δέρμα . Τρέχει ο άνεμος να βρει αγκαλιά από παιδιά, διστακτικές κινήσεις μιας άσπρης κάμπιας πάνω σε χωμάτινα σύρματα.

Χορωδίες,μελωδίες, και το σύμπαν δεν καταλήγουν πουθενά.  Ο δρόμος είναι πιασμένος με ψυχές ανθρώπινες και ο θάνατος δεν είναι παρά επτά ημέρες ανάστασης, και η κάθε μέρα δεν είναι παρά χιλιάδες χρόνια κόλασης.

Γαλήνη από μακριά, πρόσωπα άφωνα, ένα βιολί κλαίει χαμόγελα και ζωές και πάλι οι καβαλάρηδες, ίδιοι πάντα, μαύροι με άσπρα χλωμά μάτια προχωράνε χωρίς σκοπό.

 Ένα μαρμάρινο άγαλμα με κατακόκκινη ζουμερή καρδιά κάτω από τα χώματα ενός μικρού βασιλικού κήπου. Τα μυρμήγκια ονειρευτήκανε θαύματα και ήχοι σμιλέψανε τα πρόσωπά τους και τα κάνανε να μοιάζουν με ανθρώπινα.

Εποχή που το κομμάτι της βροχής θα χτυπάει αλύπητα την Γη, που αναγεννιέται θρόνος σε βράχο, καταραμένοι ξένοι πλανήτες και εξόριστες ψυχές.