Το πλήγμα είναι μια σιωπή ανάιμακτη. Φως στο πάτο του ποτηριού που δείχνει τον προβολέα. Στέρεα ακουστική από μέταλλο για πλαστικά μέλη. Οι τραυματίες είναι στον παγωμένο θάλαμο 2012. Οι γιατροί φοράνε κόκκινες ποδιές και τα μάτια πρασινίζουν.
Στείρα μωρά με κοιτάζουν γαλάζια. Βλέπω ένα σύννεφο να κυνηγά μια ηλιαχτίδα. Ακουμπώ στο περβάζι, μυρίζω ένα χρυσό βασιλικό με σκουριασμένο χώμα. Τινάζομαι πάνω, είναι όνειρο σκέφτομαι.
Στον διάδρομο σκοντάφτω στα συρματοπλέγματα φωτός του προβολέα και μια φωνή ψελλίζει στο σοκάκι "showtime". Τραντάζω για μια στιγγμή το γαύγισμα του σκύλου. Όλα μοιάζουν πριν το θερισμό.
Η σιωπή είναι ένα αναίμακτο πλήγμα. Ένα οπισθοχώρημα προς την καρδιά, Το τρέμουλο της χαράς. Η απόλαυση της ευτυχίας κρέμεται σε ένα κοτσάνι απραξίας.
Κοιτάζω χάμω και βλέπω ένα παιδί να με χαιρετάει από το θάλαμο 2012.
Τι πάθανε ολοι, σκέφτομαι. Αν έλειπαν μονάχα οι αριθμοί....Αν ήταν αόρατοι σαν ανάσες.
Μέρες μετά χιλιάδες καβαλάρηδες με υπνωτισμένα λευκά μάτια κατρακυλάνε τις πλαγιές.
Τόνοι λάσπης στα πέταλα των αλόγων.
Δεν βλέπω πια, μόνο ακούω.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου