Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Ο αβάσταχτος πόνος




Γυρίζω την ώρα στις χαμηλές στροφές να ανασάνει. Είναι μεσάνυχτα και κάτι. Τα κουτιά είναι σαν στόματα ανοιχτά. Τρέμω σαν μικρό παιδί.

Ο ήχος είναι ανακούφιση. Η μελωδία είναι πνιγμός. Τα φώτα είναι η Γη. Το σύμπαν είμαι εγώ.

Μέρες έχω να ακούσω την φωνή σου άγγελε. Αιώνες από χνώτα πέφτουν στον σβέρκο μου και τινάζουν τα ασημένια φτερά. Ρίγος στην ραχοκοκαλιά.

Ξέρω ναι.

Είμαι μια ατυχής αλληλουχία από αριθμούς μέσα σε ένα σπήλαιο από κρυστάλλινα μάτια. Το σώμα λυγίζει , δέντρο στις πύρινες σκέψεις μου.

Η δίοδος είναι κλειστή από σώματα με στολές. Πράσινα τσιρότα βάζω στις κόκκινες πληγές μου. Πράσινες λίμνες, κόκκινα στόματα.

Υπήρχαν εποχές που ετοίμαζα ταξίδια. Ο νους είναι χωρίς ζωή.

Αν περάσω από το πέρασμα θα ηχήσω μία μεγάλη σάλπιγγα να σπάσω τα τύμπανα των εχθρών, να τους φυλακίσω σε μια αιώνια σιωπή.

Φαντάζομαι εκείνη τη λίμνη. Άρωμα είναι το πρωινό με τις χιλιάδες μπλέ πεταλούδες να ακουμπάνε στα ακροδάκτυλά μου και εγω εκστασιασμένος να ρουφώ παγωμένο αξυγόνο μέσα σε ένα σύννεφο.

Μετράω το χρόνο με τους χτύπους μιας καρδιάς μυρμηγκιού.

Είναι απόγευμα....τρέχω στο καταφύγιο για τα πουλιά.

Ίσως πετάξω πριν βραδιάσει ο χρόνος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΕΤΡΗΤΗΣ ΓΗΙΝΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ Free Hit Counter